เครือข่ายผู้หญิงเพื่อความก้าวหน้าและสันติภาพ

 ไกลออกไปจากตัวเมืองชัยภูมิตามเส้นทางหลวงหมายเลข 225 ที่วิ่งข้ามภูมิภาคระหว่างภาคอีสานและภาคเหนือตอนล่าง สองข้างทางรายรอบด้วยภูเขาและพันธุ์ไม้ แม้ฤดูนี้ธรรมชาติจะเป็นสีเขียวซีดเซียว แต่ปริมาณป่าไม้ที่มากกว่าจังหวัดอื่นๆ ก็เป็นเครื่องยืนยันว่า ผืนป่าที่นี่อุดมสมบูรณ์จากตัวอำเภอหนองบัวระเหว หลังรถผ่านสภ.วังตะเฆ่ เลี้ยวขวาตรงซุ้มเฉลิมพระเกียรติ อย่างที่ ‘เธอ’ บอก ต้องจอดถามทางผู้คนละแวกนั้นอีกสองสามครั้งเพราะทางค่อนข้างซับซ้อน ก่อนยานพาหนะจะค่อยๆ พาไปถึงหมู่บ้านซับหวาย จุดหมายปลายทางที่เรานัดพบ กบ- นิตยา ม่วงกลาง

ผมเป็นคนกรุงเทพโดยกำเนิด ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็กๆ คุณแม่ผมรับราชการส่วนคุณพ่อเปิดร้านซ่อมเครื่องไฟฟ้าเล็กๆ ถ้าจะให้นิยามชีวิตวัยเด็กก็คงต้องบอกว่าผมก็เป็นคนในครอบครัวคนชั้นกลางในเมืองทั่วไป ผมเริ่มมีคำถามกับสถาบันทางสังคมอย่างสถาบันศาสนาตั้งแต่เด็กๆ ตอนที่เรียนอยู่ชั้นประถมมีครั้งหนึ่งที่ญาติผู้ใหญ่เสียชีวิต จำได้ว่าวันที่จะเผาศพผมมีสอบช่วงกลางวัน พอสอบเสร็จก็รีบกลับมาบวชหน้าไฟโดยไม่ได้กินข้าว พอบวชเณรเสร็จคุณแม่เอาข้าวมาให้ผมกิน พระรูปหนึ่งมาเห็นก็ตำหนิทำนองว่าผมทำผิดศีลและว่าถ้าไม่พร้อมก็ไม่ควรบวช ผมก็ยอมรับนะว่าตอนนั้นผมก็คงทำผิดพระวินัยจริงๆแต่เชื่อหรื

สำหรับผมการถูกดำเนินคดีครั้งนั้นคือจุดเปลี่ยนที่ทำให้ตัดสินใจเข้ามาเล่นการเมืองในระบบ ด้วยการสมัครเป็นสมาชิกพรรคการเมืองและสมัครรับเลือกตั้งเป็นส.ส.  ก่อนที่จะถูกดำเนินคดี(พ.ร.บ.ประชามติ) ผมรู้สึกว่าผมไม่พอใจร่างรัฐธรรมนูญ (ที่ต่อมาประกาศใช้เป็นรัฐธรรมนูญ 2560) ผมก็เลยไปแสดงออกในฐานะปัจเจกชนคนหนึ่ง ครั้งนั้นการแสดงออกของผมไม่มีพันธะผูกพันกับใคร อย่างมากก็แค่ต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเอง ผมก็เลยเลือกแสดงออกด้วยการฉีกบัตรลงคะแนนประชามติ (รับหรือไม่รับร่างรัฐธรรมนูญ) ตอนที่ถูกดำเนินคดีและต้องขึ้นศาลผมเป็นพนักงานรัฐวิสาหกิจ เป็นแค

การคุกคามนักกิจกรรม หรือนักเคลื่อนไหวทางการเมือง เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาตลอดระยะเวลา 5 ปีเศษคณะรักษาความสงบแห่งชาติ (คสช.) เป็นผู้ควบคุมอำนาจการบริหารประเทศการคุกคามนักกิจกรรมและผู้เห็นต่างจาก คสช.