แรงงาน

ท่ามกลางพายุเศรษฐกิจทั่วโลก สิทธิแรงงานไทยยังด้อยกว่าหลายประเทศเมื่อเทียบกับบราซิล เวียดนาม และฟิลิปปินส์ สิทธิคนทำงานถูกพูดถึงเพียงแค่สามครั้งในรัฐธรรมนูญ 2560

กลุ่มลูกจ้างที่ถูกเลิกจ้างและ “ลอยแพ” เรียกร้องให้ครม. อนุมัติงบกลางเยียวยาเร่งด่วน เพื่อช่วยเหลือความเดือดร้อน ก่อนที่จะทวงถามจากนายจ้างมาคืนทีหลัง จึงปักหลักข้างทำเนียบและมีอาสาสมัครอดอาหารจนกว่าจะได้ความคืบหน้า

พรรคก้าวไกลเสนอแก้กฎหมายคุ้มครองแรงงาน เพิ่มระดับความคุ้มครองสิทธิ-สวัสดิการแรงงาน เช่น ขยายวันลาคลอดจาก 98 วันเป็น 180 วัน เพิ่มสิทธิลาไปรักษาดูแลคนในครอบครัว/คนสนิท ไม่เกิน 15 วันทำงานต่อปี เพิ่ม “ห้องคุณแม่” ในสถานประกอบการ

กรมการจัดหางาน กระทรวงแรงงานยุติการตรวจโควิด 19 แก่แรงงานข้ามชาติใน “โครงการให้ความช่วยเหลือคนต่างด้าวด้านสาธารณสุข” อ้างสถานการณ์สาธารณสุขปัจจุบันที่ทำให้รับผู้ป่วยใหม่ไม่ไหว

ศรีไพร นนทรีย์ และกรชนก ธนคูณ สองนักสหภาพแรงงาน เล่าผลกระทบจากการรัฐประหารต่อผู้ใช้แรงงานว่า มีการปลดคนงาน ค่าจ้างไม่มีการปรับขึ้น แก้ไขระเบียบกองทุนสำรองเลี้ยงชีพ คสช.ตั้งบอร์ดประกันสังคมเอง รวมทั้งการจัดตั้งเขตเศษฐกิจพิเศษ

กฎหมายแรงงานสัมพันธ์  เป็นกฎหมายที่กำหนดแนวทางปฏิบัติระหว่างฝ่ายนายจ้างกับฝ่ายลูกจ้าง เพื่อให้ทั้งสองฝ่ายสามารถตกลงในเรื่องสิทธิหน้าที่ และผลประโยชน์ในการทำงานร่วมกันได้ด้วยความสัมพันธ์อันดี รวมถึงกำหนดวิธีการสำหรับระงับข้อขัดแย้งหรือข้อพิพาทแรงงานที่เกิดขึ้น

เครือข่ายองค์กรแรงงานระดมชื่อทวงนโยบายค่าจ้างขั้นต่ำ 300 บาท ปริญญาตรี 15,000 บาท นำเสนอต่อรัฐบาลในการรณรงค์วัน Decent Work วันที่ 7 ตุลาคม